Dokumentowanie eksportu, jak i importu znacząco różni się od siebie, w szczególności w kwestiach oznaczania VAT-u oraz umieszczania obowiązkowych danych na wystawianych dokumentach, np. NIP UE.
Przy eksporcie…
Przy eksporcie polski podatnik jest zobowiązany do wystawiania faktur dla swoich zagranicznych kontrahentów (dla których świadczy usługi) zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w Polsce – według art. 106a do 106q ustawy o VAT.
W związku z powyższym, oznacza to, że faktura wygląda jak standardowa faktura (nie różni się żadnymi elementami danych), ale nie posiada stawki VAT i kwoty podatku oraz należności wraz z podatkiem.
Dodatkowo na fakturze, która wystawiana jest dla unijnego przedsiębiorcy powinien znaleźć się NIP UE dostawcy i nabywcy. Do tego faktura powinna zawierać adnotację „odwrotne obciążenie” i stawkę VAT określoną, jako „np”, czyli „nie podlega”.
Natomiast wystawiana faktura dla innych klientów niż z UE powinna zawierać dane podobne do tych powyżej:
- nazwy i adresy sprzedawcy i nabywcy oraz ich numery NIP,
- kolejny numer i datę wystawienia faktury,
- zakres wykonanej usługi,
- cenę usługi netto i wartość sprzedaży netto,
- adnotację odwrotne obciążenie, jeżeli wiadomo, że nabywca przejmuje na siebie obowiązek opodatkowania transakcji.
Przy imporcie…
Natomiast przy imporcie to zagraniczni kontrahenci, którzy świadczą usługi dla polskiego podatnika muszą wystawić dokumenty zgodnie z ich obowiązującymi przepisami prawa. Jednakże na dokumencie tym nie ujmują naliczonego podatku VAT.
